رسول اكرم صلى الله عليه و آله :

نشانه توبه كننده چهار است: عمل خالصانه براى خدا، رها كردن باطل، پايبندى به حق و حريص بودن بر كار خير.

حضرت محمد (ص) وقتی که کار بدی انجام دادی از آن توبه کن و این توبه تو باید پنهانی باشد. برای گناه آشکار نیز توبه ی آشکار نیاز است. حضرت محمد (ص) آن فردی که باید میان مسلمانان قضاوت و داوری کند، نباید صدایش را بر فردی از متهم ها بلند کند مگر این که این کار را برای هر دو انجام دهد و صدایش را بر هر دو بلند کند. (سخنان بزرگان) حضرت علی (ع) خدا بهترین قاضی بین بندگان می باشد.

حضرت علی (ع) اگر خداوند نزد کسی عقل و خرد را به ودیعه نهد، با همان حقیقت شریف روزی وی را نجات می دهد و از مشکل می رهاند. حضرت علی (ع) کسی که با فقه آشنا نباشد و شروع به تجارت بکند، خود را در معرض ربا قرار داده است. مولوگ آن چیزی که سرچشمه ی همه ی بدی هاست خود پول نیست، بلکه علاقه و عشق افراطی و جنون آمیز به آن ریشه بدی ها می باشد.

درویش تهی دست

درویشی تهی‌‌ دست از کنار باغ کریم خان زند عبور می‌کرد . چشمش به شاه افتاد و با دست اشاره‌ای به او کرد . کریم خان دستور داد درویش را به داخل باغ آوردند . کریم خان گفت : این اشاره‌ های تو برای چه بود ؟ درویش گفت : نام من کریم است و نام تو هم کریم و خدا هم کریم . آن کریم به تو چقدر داده است و به من چی داده ؟کریم خان در حال کشیدن قلیان بود ؛ گفت چه می‌خواهی ؟ درویش گفت : همین قلیان ، مرا بس است !چند روز بعد درویش قلیان را به بازار برد و قلیان بفروخت . خریدار قلیان کسی نبود جز کسی که می‌ خواست نزد کریم خان رفته و تحفه برای خان ببرد ! پس جیب درویش پر از سکه کرد و قلیان نزد کریم خان برد !روزگاری سپری شد. درویش جهت تشکر نزد خان رفت . ناگه چشمش به قلیان افتاد و با دست اشاره‌ای به کریم خان زند کرد و گفت : نه من کریمم نه تو ؛ کریم فقط خداست ، که جیب مرا پر از پول کرد و قلیان تو هم سر جایش هست . . .

عابد و جوان روزی حضرت عیسی (ع) از صحرایی می گذشت. در راه به عبادت گاهی رسید که عابدی در آنجا زندگی می کرد. حضرت با او مشغول سخن گفتن شد. در این هنگام جوانی که به کارهای زشت و ناروا مشهور بود، از آنجا گذشت. وقتی چشمش به حضرت عیسی (ع) و مرد عابد افتاد، پایش سست شد و از رفتن باز ماند. همان جا ایستاد و گفت: خدایا من از کردار زشت خویش شرمنده ام. اکنون اگر پیامبرت مرا ببیند و سرزنش کند، چه کنم؟! خدایا عذرم را بپذیر و آبرویم را مبر. مرد عابد تا آن جوان را دید سر به آسمان بلند کرد و گفت: خدایا! مرا در قیامت با این جوان گناه کار محشور نکن. در این هنگام خداوند به پیامبرش وحی فرمود که به این عابد بگو: ما دعایت را مستجاب کردیم و تو را با این جوان محشور نمی کنیم، چرا که او به دلیل توبه و پشیمانی اهل بهشت است و تو به دلیل غرور و خودبینی، اهل دوزخ! به نقل از: محمد غزالی، کیمیای سعادت، ج1