پیوند: # اربعین

واژه «زیارت» از ریشه «زَور» به معناى میل كردن به چیزى و روى گردانى از چیزى دیگر است. از این رو، دیدارهایى كه داراى این ویژگى باشند، زیارت نامیده مى‌شوند و و دارای سه رکن است که عبارتند از ۱) زائر: عبارت است کسی که میل و گرایش به کسی یا چیزی دارد، ۲) مزور: شخص یا چیزی که میل و گرایش زائر به سوی او است و ۳) صفت باطنی گرایش و میل که با تکریم و تعظیم زائر همراه است. هر گاه یکی از این سه رکن مختل شود یا به معنای واقعی و حقیقی تحقق نیابد، زیارت صحیح واقع نمی‌شود. شیخ الرئیس ابن سینا می‌گوید: «زائر که با وجود مادی و روحی خویش به سوی مزور می‌رود از نفس مزور استمداد می‌طلبد تا خیری را تحصیل یا زیانی را دفع کند. نفس مزور نیز به جهت جدا شدن از عالم ماده و مشابهتی که با عقول مجرد یافته است، منشأ اثر فراوان و کامل‌تری خواهد بود. و چون زائر با جسم و جان سراغ مزور رفته است هم بهره‌های مادی می‌برد و هم فواید روحی» اما در باب زیارت معصومین(ع) می‌توان گفت که در حقیقت، زیارت، حضور عارفانه عاشق در دیار معشوق، اعلام وفاداری صادقانه مرید است به مراد و سفری مشتاقانه، آگاهانه و عاشقانه است که از سرای دل آغاز می‌شود، از راه دل عبور می‌کند و سرانجام نیز در منزل دل به مقصد و مقصود می‌رسد. در منابع روایی تأکید فراوانی بر زیارت امامان معصوم(ع) به‌ویژه زیارت امام حسین(ع) شده و افرادی که بدون عذر به زیارت نروند مورد نکوهش قرار گرفته‌اند. بنابر آنچه در کتاب‌های تاریخی آمده است زیارت امام حسین(ع) و یارانش در سال‌های اولیه چنان شورانگیز و انقلاب‌آفرین بود و اثری آشکار در معرفی مظالم و اعمال کفرآمیز امویان داشت، که دستگاه حاکم چاره‌ای جز این ندید که از هجوم زائران به حائر حسینی جلوگیری کند. اما عشق حسینی که در دل مؤمنان نهفته بود و تشویق امام باقر(ع) و امام صادق(ع) به زیارت آن حضرت چنان بود که شیعیان در پوشش تاریکی شب به زیارت می‌رفتند و گاه بعضی هم گرفتار می‌شدند و به شدیدترین شکلی مجازات می‌شدند. این جنبه سیاسی ـ انقلابی زیارت سیدالشهدا(ع)، در دوران عباسیان نیز وجود داشت، زیرا آن ستمگران حیله‌گر پس از تحکیم پایه‌های حکومت خویش دستور تخریب و محو آثار مرقد مطهر حسینی را صادر کردند؛ چنان‌که نوشته‌اند : «اول کسی که از بنی‌عباس این بدعت را وضع کرد، منصور دوانیقی بود. وی در رأس ستون متجاوزان به حائر و قبر مطهر قرار گرفته است. رفتار منصور سرمشقی برای خلفای بعدی شد، و هارون الرشید و متوکل از او پیروی کردند. ظلم منصور و پرده‌دری او به جایی رسید که علمای دین سخت به معارضه با او پرداختند و دو تن از رؤسای مذاهب چهارگانه معاصر او که ابوحنیفه و مالک بن انس باشند، برای مردم مدینه فتوا دادند که بیعتی را که منصور برای خویش گرفته است، مطابق با شرع نیست…». با همه این ستم‌ها، بازداشت‌ها و خشونت‌ها که تا پایان حکومت صدام، دیکتاتور عراق نیز ادامه داشت، انبوه زائران مشتاق سیدالشهدا(ع) روانه زیارت حرم مطهر خامس آل عبا می‌شدند، به‌طوری که این رشته معنوی( زیارت) که پیوند امام با مأمومین را برقرار می‌داشت، هیچ‌گاه گسسته نشد و پیام‌آور شورها و شوق‌ها، تولاها و تبراها، حق‌جویی‌ها و کفرستیزی‌ها بود. بنابراین می‌توان دریافت زیارت امام حسین(ع) در تمام ایام سال و هر زمان که انسان توانایی داشته باشد مطلوب است؛ به‌طوری که در کامل‌الزیارات از قول مبارک امام صادق(ع) آمده است: «سزاوار است که شخص توانگر سالی دو مرتبه و انسان تهیدست سالی یک بار به زیارت امام حسین(ع) برود». اما در باب برخی اوقات و زمان‌ها، فضیلت بیشتری ذکر شده است که می‌توان به شب و روز جمعه، شب و روز عرفه، شب و روز عید قربان، شب و روز عید فطر، اول و نیمه ماه رجب، نیمه شعبان، روز اول و نیمه و آخر ماه رمضان، و شب‌های قدر به‌ویژه شب بیست و سوم ماه مبارک رمضان و شب و روز عاشورا و روز اربعین اشاره کرد. بركات زیارت سیدالشهدا(ع) به حدى است كه نه تنها اهل زمین، بلكه آسمانیان و فرشتگان مقرب الهى و ارواح پاك پیامبران و صدیقان، پیوسته به زیارت او مى‌آیند و از بركات مزارش بهره مى‌برند و مطابق روایاتی که از معصومین(ع) به ما رسیده است یکی از برترین و پرفضیلت‌ترین اعمال، زیارت امام حسین(ع) در کربلاست. و اما زیارت اربعین در کتاب تهذیب و مصباح از قول مبارک امام حسن عسکری(ع) آمده است که علامت‌های مؤمن پنج چیز است: «۵۱ رکعت نماز گزاردن و زیارت امام حسین(ع) در روز اربعین و انگشتر در دست راست کردن و پیشانی را به هنگام سجده بر خاک گذاردن و بسم‌الله الرحمن الرحیم را بلند گفتن». با عنایت به حدیث فوق می‌توان بر اهمیت زیارت اربعین که از علائم مؤمن شمرده شده است تأکید موکد کرد. چرا زیارت با پای پیاده پیاده‌روی و زیارت حرم مطهر امام حسین(ع) در روز اربعین ریشه تاریخی دارد، چراکه جابر بن عبدالله انصاری و عطیه عوفی در سال ۱۲۸۱ قمری با پای پیاده از مدینه حرکت کردند و در صبح اولین اربعینی که از شهادت حضرت سیدالشهدا(ع) می‌گذشت، به کربلا رسیدند. شیخ مرتضی انصاری از جمله احیاکنندگان این سنت بوده و خودش نیز پیاده از نجف به کربلا می‌رفت، میرزا حسین نوری این پیاده‌روی را هر سال داشته، سیدمحمد مهدی بحرالعلوم در دسته پیاده‌روی عزای شهر طوریج حضوری پر رنگ داشت، شیخ جعفر کاشف الغطا به این پیاده‌روی پایبند بوده و آیت‌الله مرعشی نجفی ۲۰ مرتبه پیاده به کربلا مشرف شد. در سال‌های اخیر شیعیان زیادی علاوه بر اربعین، در نیمه شعبان هم با پای پیاده به زیارت امام حسین(ع) می‌روند. امام صادق(ع) در این رابطه می‌فرمایند: «مَن أتى قَبرَ الحُسَینِ(ع) ماشِیا کَتَبَ اللّهُ لَهُ بِکُلِّ خُطوَهٍ ألفَ حَسَنَهٍ، ومَحا عَنهُ ألفَ سَیِّئَهٍ، ورَفَعَ لَهُ ألفَ دَرَجَهٍ» (کامل الزیارات: ص ۲۵۵ ح ۳۸۱ و ص ۳۹۲ ح ۶۳۶)؛ «هر کس پیاده به نزد قبر حسین(ع) برود، خداوند، براى هر قدمش هزار حَسَنه مى‌نویسد و هزار زشتکارى را از او مى‌زداید و او را هزار درجه، بالا مى‌برد». ششمین اختر تابناک آسمان امامت و ولایت در جای دیگری فرموده‌اند: «مَن أتى قَبرَ الحُسَینِ(ع) ماشِیا کَتَبَ اللّهُ لَهُ بِکُلِّ قَدَمٍ یَرفَعُها ویَضَعُها عِتقَ رَقَبَهٍ مِن وُلدِ إسماعیلَ» (کامل الزیارات: ص ۲۵۷ ح ۳۸۶)؛ «هر کس پیاده نزد قبر حسین(ع) برود، خداوند، در برابر هر گامى که بر مى‌دارد و مى‌گذارد، برایش [پاداش] آزاد کردن یک بنده از فرزندان اسماعیل(ع) را مى‌نویسد». در دو حدیثی که در ادامه مطالعه خواهید کرد نیز امام صادق(ع) آثار و برکات زیارت حضرت اباعبدالله الحسین(ع) با پای پیاده را اشاره کرده‌اند. «مَن خَرَجَ مِن مَنزِلِهِ یُریدُ زِیارَهَ الحُسَینِ بنِ عَلِیِّ بنِ أبی طالِبٍ علیهماالسلام، إن کانَ ماشِیا کَتَبَ اللّهُ لَهُ بِکُلِّ خُطوَهٍ حَسَنَهً، وحَطَّ بِها عَنهُ سَیِّئَهً، حَتّى إذا صارَ بِالحائِرِ کَتَبَهُ اللّهُ مِنَ المُفلِحینَ، وإذا قَضى مَناسِکَهُ کَتَبَهُ اللّهُ مِنَ الفائِزینَ، حَتّى إذا أرادَ الانصِرافَ أتاهُ مَلَکٌ، فَقالَ لَهُ: أنَا رَسولُ اللّهِ، رَبُّکُ یُقرِئُکَ السَّلامَ، ویَقولُ لَکَ: استَأنِفِ العَمَلَ، فَقَد غُفِرَ لَکَ ما مَضى». (تهذیب الأحکام: ج ۶ ص ۴۳ ح ۸۹، ثواب الأعمال: ص ۱۱۶ ح ۳۱، المزار للمفید: ص ۳۰ ح ۱)؛ «هر کس از خانه‌اش به قصد زیارت حسین بن على بن ابى طالب(ع) بیرون آید، اگر پیاده باشد، خداوند، براى هر گامش حسنه‌اى را مى‌نویسد و زشتکارى اى را از او مى‌زداید، و چون به حرم حسین(ع) رسید، خداوند او را جزو رستگاران مى‌نویسد، و چون زیارتش را به پایان برد، خداوند، او را از رهایى یافتگان مى‌نویسد و چون بخواهد باز گردد، فرشته‌اى نزد او مى‌آید و به او مى‌گوید: من، پیام‌آور خدایم. خداوند، به تو سلام مى‌رساند و مى‌فرماید عمل، از سر گیر که گذشته‌ات آمرزیده شد». امام صادق(ع) به شخصی به نام علی چنین فرمودند: «یا عَلِیُّ، زُرِ الحُسَینَ(ع) ولا تَدَعهُ. قالَ: قُلتُ: ما لِمَن أتاهُ مِنَ الثَّوابِ؟ قالَ: مَن أتاهُ ماشِیا کَتَبَ اللّهُ لَهُ بِکُلِّ خُطوَهٍ حَسَنَهً، ومَحا عَنهُ سَیِّئَهً، ورَفَعَ لَهُ دَرَجَهً، فَإِذا أتاهُ وَکَّلَ اللّهُ بِهِ مَلَکَینِ یَکتُبانِ ما خَرَجَ مِن فیهِ مِن خَیرٍ، ولا یَکتُبانِ ما یَخرُجُ مِن فیهِ مِن شَرٍّ ولا غَیرِ ذلِکَ، فَإِذَا انصَرَفَ وَدَّعوهُ، وقالوا: یا وَلِیَّ اللّهِ! مَغفورا لَکَ، أنتَ مِن حِزبِ اللّهِ وحِزبِ رَسولِهِ وحِزبِ أهلِ بَیتِ رَسولِهِ، وَاللّهِ، لا تَرَى النّارَ بِعَینِکَ أبَدا، ولا تَراکَ ولا تَطعَمُکَ أبَدا.» (کامل الزیارات: ص ۲۵۵ ح ۳۸۳)؛ »اى على! حسین(ع) را زیارت کن و آن را وا مگذار. گفتم: پاداش کسى که به زیارتش مى رود، چیست؟ فرمودند: هر کس پیاده به آن جا برود، خداوند، در برابر هر گامش، حَسَنه‌اى برایش ثبت مى‌کند و گناهى را از او مى‌زداید و درجه‌اى او را بالا مى‌برد، و چون به قبر مى‌رسد، خداوند، دو فرشته بر او مى‌گمارد که هر چه خیر از دهانش بیرون آید، مى‌نویسند و هر چه شر و غیر آن [مانند لغو و بیهوده‌گویى] بیرون آید، نادیده مى‌گیرند، و چون باز گردد، با او وداع مى‌کنند و به او مى‌گویند: اى دوست خدا! آمرزیده‌اى. تو، جزو حزب خدا، حزب پیامبر خدا و حزب خاندان پیامبرش هستى. به خدا سوگند، هرگز، آتش را با چشمانت نخواهى دید و آن نیز تو را نخواهد دید و به [سوزاندن] تو، طمع نخواهد داشت». اهمیت پاسداشت و بزرگداشت روز اربعین حسینی در کلام علمای اسلام نیز کاملا مشهود است به‌طوری‌که مرحوم آیت‌الله‌العظمی بهجت(ره) فرمود: «امام زمان(عج) پس از ظهور، خود را به واسطه امام حسین(ع) به همه عالم معرفی می‌کند، بنابراین در آن زمان باید همه مردم عالم، حسین(ع) را شناخته باشند و پیاده‌روی اربعین بهترین فرصت برای این کار است». رهبر معظم انقلاب نیز فرموده‌اند: «شروع جاذبه مغناطیسی حسینی در روز اربعین است، جابربن عبدالله را از مدینه بلند می‌کند و به کربلا می‌کشند، این‌‌ همان مغناطیسی است که امروز هم با گذشت قرن‌های متمادی در دل من و شما هست». امیدوارم زیارت با معرفت امام حسین(ع) در روز اربعین نصیب همه ما شود. آمین

پیوند: #داستانک

پیوند: # صفر

السلام علیک یا بنت الحسین

ای یـار مهربانم ؛

بابای خسته جانم برخیز و بین ملالم؛

من بر تو میهمانم ای دختـر عـزیـزم؛

مهمان اشـک ریـزم من سر به تن ندارم؛

از جا چگونه خیزم بابا به جان زهـرا؛

سیـرم از ایـن زمانه بین پیکرم کبود است؛

از ضرب تازیانه دیدم چه ها کشیدی

در عالم اسیری تو درس صبــر باید از مــادرم بگیــری

بابا به کوفه دشمن؛فریاد جنگ میزد

بر دختــران زهــرا ؛از بام سنگ میزد

دور از شما نبودم ای لاله ی کبودم

هنگام سنگ باران ؛ من روی نیزه بودم

آمد صدای قــرآن نــوری به دل نشاندی گفتم

بخوان دوباره ؛ بابا چرا نخواندی ؟

جانا مگر ندیدی اشرار کوفه پستند

قرآن به نیزه خواندم؛ پیشانی ام شکستند

بابا شبی ز ناقه افتادم و نمردم

دور از نگاه عمه ؛ سیلی ضجر خوردم

آن شب که ناله کردی از دست ضجر نامرد

از غیرتش به حالت عباس گریه میکرد

تا شام من پدرجان دنبال سر دویدم

اما سر عمو را بر نیزه ها ندیدم

این نکته را نگویی با مـــادر اباالفضل

بر نیزه ها نمی ماند آخر سر اباالفضل

نوشته شده توسط فاطمه

پیوند: # صفر

چرا صفر را صفر نامیده اند؟/ چند توصیه به مناسبت اول ماه صفر+ اعمال این ماه

دوشنبه مصادف با آغاز ماه صفر دومین ماه قمری است؛ ماهی که به نحوست معروف است و شاید سبب آن، واقع شدن وفات رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله است در آن. ماه صفر دومین ماه قمری است که برای آغاز آن اعمالی ذکر شده از جمله نماز، روزه و خواندن قرآن .
سرویس فرهنگی «فردا»؛ دوشنبه مصادف با آغاز ماه صفر دومین ماه قمری است؛ ماهی که به نحوست معروف است.

ماه صفر که بنا به روایتی ، روز اول آن روز واردشدن کاروان اسرای کربلا به شام است و حوادث تلخ دیگری از جمله شهادت دختر 3 ساله امام حسین (ع)،رحلت جانگداز پیامبر اکرم (ص) در روز 28 این ماه واقع شده و پایان ماه نیز مصادف با شهادت هشتمین پیشوای شیعیان امام رضا (ع) می باشد.

چرا صفر را صفر نامیده اند؟

در نامگذاری این ماه، دو وجه ذکر کرده ‏اند:

1. از «صُفْرَة (زردی)» گرفته شده؛ زیرا زمان انتخاب نام، مقارن فصل پاییز و زردی برگ درختان بوده است.

2.از «صِفْر (خالی)» گرفته شده؛ زیرا مردم پس از پایان ماه‏های حرام، رهسپار جنگ می‏ شدند و شهرها خالی می‏ شد.

این ماه، معروف به شومی و بدشگونی است. از پیامبر اکرم (ص) درباره ماه صفر، چنین نقل شده است:

هر کس خبر تمام شدن این ماه را به من دهد، بشارت بهشت را به او می‏دهم.

برخی اعمال ماه صفر

1-در این ماه، به دادن صدقه اهتمام بیشتری شود

پیامبر اکرم (ص) در باب صدقه دادن می فرمایند : ” لبخند تو بر روی برادرت صدقه است ، امر به معروف و نهی از منکر کردنت صدقه است ، رهنمایی کسی که راه را گم کرده صدقه است و دور کردن سنگ و خا ر و استخوان از راه صدقه است . “

2- به هر حال، از برای رفع نحوست، هیچ چیز بهتر از تصدقات و ادعیه و استعاذات وارده نیست. و اگر کسی خواهد محفوظ بماند از بلاهای نازله در این ماه، در هر روز ده مرتبه بخواند این دعایی را که «محدث فیض» روح الله روحه، در «خلاصة الاذکار» ذکر فرمود، برای ایمنی از بلاها، دعای زیر هر روز ده مرتبه خوانده شود:

یا شَدیدَ الْقُوی‏ وَیا شَدیدَ الْمِحالِ یا عَزیزُ یا عَزیزُ یا عَزیزُ ذَلَّتْ بِعَظَمَتِکَ جَمیعُ خَلْقِکَ فَاکْفِنی‏ شَرَّ خَلْقِکَ یا مُحْسِنُ یا مُجْمِلُ یا مُنْعِمُ یا مُفْضِلُ یا لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ سُبْحانَکَ اِنّی‏ کُنْتُ مِنَ الظَّالِمینَ فَاسْتَجَبْنا لَهُ وَنَجَّیْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَکَذلِکَ نُنْجِی الْمُؤْمِنینَ وَصَلَّی اللَّهُ عَلی‏ مُحَمَّدٍ وَ الِهِ‏ الطَّیِّبینَ الطَّاهِرینَ! (مفاتیح الجنان)
ای سخت نیرو، و ای سختگیر! ای عزیز، ای عزیز، ای عزیز! خوارند از بزرگی‏ات همه خلقت. پس کفایت کن از من شرّ خلق خودت را، ای احسان بخش! ای نیکوکار! ای نعمت بخش! ای عطا دِه! ای که معبودی جز تو نیست! منزّهی تو! به راستی من از ظالمانم. اجابت کردیم برایش و نجاتش دادیم از غمّ و همچنین نجات دهیم مؤمنان را، و رحمت کند خدا بر محمّد و آل پاک و پاکیزه‏اش!

3-ـ «سیّد بن طاووس» نقل کرده است: در روز سوم ماه صفر، دو رکعت نماز بخوان که در رکعت اوّل سوره «حمد» و سوره «انّا فتحنا» (فتح) و در رکعت دوم سوره «حمد» و سوره «توحید» قرائت شود و پس از سلام نماز، صد بار صلوات بفرست و صد بار آل ابى سفیان را لعنت کن و صد مرتبه استغفار نما و آنگاه حاجت خویش را از خداوند بخواه. (ان شاء اللّه به هدف اجابت مى رسد).( اقبال، صفحه 587)

4ـ در روز اربعین (بیستم ماه صفر) زیارت امام حسین(علیه السلام) مستحبّ است و مورد تأکید قرار گرفته. در روایتى که «شیخ طوسى» از امام حسن عسکرى(علیه السلام) نقل کرده، چنین آمده است: نشانه هاى مؤمن پنج چیز است: به جاى آوردن پنجاه و یک رکعت نماز (17 رکعت نماز واجب و 34 رکعت نافله) و زیارت اربعین (امام حسین(علیه السلام)) و انگشتر را بر دستِ راست نهادن، و پیشانى را به هنگام سجده بر خاک گذاردن و بسم الله الرّحمن الرّحیم را در نماز بلند گفتن.

در این جا، متن گفتار محدث بزرگ حضرت آیت الله شیخ عباس قمی پیرامون اعمال ماه صفر را از وقایع الایّام بیان می‌کنیم:

بدان که این ماه (صفر) معروف به نحوست است و شاید سبب آن، واقع شدن وفات رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله است در آن، هم چنان که نحوست دوشنبه به این سبب است. و یا به جهت آن است که این ماه، بعد از سه ماه حرام (ذی قعده، ذی حجّه و محرم الحرام) واقع شده که در آن سه ماه، حرب و قتال نبوده و در این ماه، شروع به قتال می‌نمودند و خانه و منازل از اهلش خالی می‌شد. و این هم یک سبب است در وجه تسمیه آن، به صفر.

ماه صفر در نزد شیعیان

شیعیان إثنی عشری و محبان اهل بیت علیهم السّلام، ماه صفر را از ایام سوگواری سال می‌دانند. زیرا در ابتدای این ماه خانواده امام حسین علیه السّلام و بازماندگان واقعه کربلا را به صورت اسیری وارد شام نمودند و آنان را در فشار روحی و روانی و مورد تحقیر و توهین قرار دادند، به طوری که یکی از فرزندان خردسال امام حسین علیه السّلام، به نام رقیه (س)، بر اثر این سختی‌های طاقت فرسا، در دمشق به لقاءاللّه پیوست. هم چنین، بیستم این ماه، اربعین شهادت امام حسین علیه السّلام و یارانش در کربلا است.

بنا به روایت علمای شیعه و برخی از علمای اهل سنت، در 28 صفر، رحلت جانگداز رسول گرامی اسلام حضرت محمد صلّی اللّه علیه و آله و شهادت سبط پیامبر، حضرت امام حسن مجتبی علیه السّلام و در آخر این ماه، شهادت ثامن الحجج حضرت علی بن موسی الرضا علیه السّلام واقع شده است. بدین جهت، شیعیان این ماه را همانند ماه محرم، به سوگواری می‌پردازند. در بسیاری از مراسم‌ها و محافل مذهبی، دو ماه محرم و صفر را پشت سر هم گرامی می‌دارند و در آن‌ها به عزاداری مشغول می‌باشند.

ولیکن، اکثر مورخان اهل سنت، رحلت پیامبر صلّی اللّه علیه و آله را در ماه ربیع الاول می‌دانند. بدین جهت برای این ماه برنامه ویژه ای ندارند.
در روایتی از معصوم (علیه السلام) آمده است چون اول ماه قمری با روز دوشنبه مصادف گردید ختم سوره واقعه را به روشی که بیان شد ،انجام دهید .

در اين ماه، به دادن صدقه اهتمام بيشتري شود و براي ايمني از بلاها، دعاي زير هر روز ده مرتبه خوانده شود:

يا شَديدَ الْقُوي‏ وَيا شَديدَ الْمِحالِ يا عَزيزُ يا عَزيزُ يا عَزيزُ ذَلَّتْ بِعَظَمَتِکَ جَميعُ خَلْقِکَ فَاکْفِني‏ شَرَّ خَلْقِکَ يا مُحْسِنُ يا مُجْمِلُ يا مُنْعِمُ يا مُفْضِلُ يا لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ سُبْحانَکَ اِنّي‏ کُنْتُ مِنَ الظَّالِمينَ فَاسْتَجَبْنا لَهُ وَنَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَکَذلِکَ نُنْجِي الْمُؤْمِنينَ وَصَلَّي اللَّهُ عَلي‏ مُحَمَّدٍ وَ الِهِ‏ الطَّيِّبينَ الطَّاهِرينَ!

اي سخت نيرو، و اي سختگير! اي عزيز، اي عزيز، اي عزيز! خوارند از بزرگي‏ات همه خلقت. پس کفايت کن از من شرّ خلق خودت را، اي احسان بخش! اي نيکوکار! اي نعمت بخش! اي عطا دِه! اي که معبودي جز تو نيست! منزّهي تو! به راستي من از ظالمانم. اجابت کرديم برايش و نجاتش داديم از غمّ و همچنين نجات دهيم مؤمنان را، و رحمت کند خدا بر محمّد و آل پاک و پاکيزه‏اش!

خواندن این سوره دارای فضایل وبرکات زیادیست ازجمله :

1. از حضرت رسول اکرم (صلی الله علیه وآله) نقل شده که هرکه سوره واقعه بخواند در هر شب به او پریشانی نمی‌رسد .

2. از امام جعفر صادق(علیه السلام) نقل شده است که هرکه سوره واقعه بخواند در هر شب پیش از آنکه بخوابدملاقات کند خداوند را در حالتی که روی آن چون ماه باشد .

3. از امام جعفر صادق(علیه السلام) نقل شده که هرکه مشتاق بهشت است سوره واقعه بخواند .

4. خواندن این سوره موجب ازدیاد رزق می‌گردد .

مناسبت های ماه صفر

اوّل ماه صفر:
آغاز جنگ صفّین، مطابق نقل مورّخان در سال 37 هجرى است. جنگ صفّین از سوى امیرمؤمنان(علیه السلام) و لشکریانش، در برابر معاویه و سپاه غارتگر شام، آغاز شد و مدّت 110 روز طول کشید،(2) و در آستانه شکست لشکر شام، عمرو عاص خدعه اى به کار زد و قرآن ها را بر سر نیزه کردند و داستان تأسّف بار حکمین پیش آمد.
همچنین در این روز در سال 61 هجرى (بنا بر روایتى) سرِ مبارک حضرت سیّدالشّهدا(علیه السلام) را همراه کاروان اهل بیت(علیهم السلام)وارد شهر شام کردند.

دوم ماه صفر:
روز شهادت زید بن على بن الحسین(علیه السلام) پس از قیام بر ضدّ بنى امیّه در سال 120 هجرى است; وى به هنگام شهادت 42 سال داشت.

هفتم ماه صفر:
بنا بر نقل شیخ مفید و کفعمى، روز شهادت امام حسن مجتبى(علیه السلام) است.
همچنین ولادت امام کاظم(علیه السلام) طبق روایتى در سال 128، در این روز در منطقه «ابواء» (محلّى میان مکّه و مدینه) واقع شده است. این روز از جهتى روز حزن و از جهتى روز سرور است.

بیستم ماه صفر:
روز اربعین امام حسین(علیه السلام) است; بنابر نقل جمعى از بزرگان مانند شیخ مفید، شیخ طوسى و کفعمى، جابر بن عبداللّه انصارى در این روز براى زیارت امام حسین(علیه السلام) به کربلا آمد و همین روز، روزى است که اهل بیت امام حسین(علیه السلام) طبق روایتى از شام به مدینه آمدند.

ولى در ارتباط با آمدن اهل بیت حسینى(علیه السلام) در روز اربعین به کربلا میان مورّخان گفتگوست; مرحوم حاج شیخ عبّاس قمى در «منتهى الآمال» از سیّد بن طاووس نقل مى کند که اهل بیت حرم حسینى(علیه السلام) در مسیر بازگشت به مدینه، نخست به کربلا آمدند و زمانى به آنجا رسیدند که جابربن عبدالله انصارى و گروهى از بنى هاشم به زیارت امام حسین و یارانش آمده بودند (و با توجه به اینکه جابر در بیستم صفر به کربلا آمد، بنابراین اهل بیت نیز ورودشان به کربلا همان روز بود).

اما مرحوم حاج شیخ عباس قمى با توجه به نقل دیگر مورّخان و قرائن و شواهد دیگر، ورود اهل بیت(علیهم السلام) را در بیستم صفر (اربعین حسینى) به کربلا بسیار بعید مى داند و از شیخ مفید و شیخ طوسى نقل مى کند که اهل بیت(علیهم السلام) روز بیستم صفر از شام به مدینه مراجعت کردند.

بیست و هشتم ماه صفر:
در چنین روزى، در سال یازدهم هجرى، رسول گرامى اسلام(صلى الله علیه وآله) وفات یافت و همه مورّخان اتّفاق دارند که روز وفات آن حضرت، روز دوشنبه بود و آن حضرت به هنگام وفات شصت و سه سال از عمر مبارکشان مى گذشت.
همچنین بنا بر نقل جمعى از علما و مورّخان، روز بیست و هشتم صفر سال 50 هجرى، روز شهادت امام حسن مجتبى(علیه السلام) است و این روایت بیشتر در میان شیعیان مشهور است تا روایت هفتم ماه صفر.

روز آخر ماه صفر:
بنا بر قول «شیخ طبرسى» و «ابن اثیر» آخر ماه صفر سال 203 هجرى، روز شهادت امام رضا(علیه السلام) است که در سنّ پنجاه و پنج سالگى، توسّط مأمون عبّاسى مسموم شده و به فیض شهادت نائل آمدند.

کلمات کلیدی: ماه صفر ، توصیه ، اعمال ، پیامبر ، رحلت

منبع:http://www.fardanews.com/